Soms denk ik:
ik trek strepen door mijn woorden
en zet een punt achter het dichten.
Mijn laatste woorden
liggen alleen maar te smeulen
tussen huizenhoge bergen.
Ik weet niet meer hoe ze heten.
Maar als ik even blaas,
laait het vuur weer op.
De maan staat dan te schateren
midden in de stille nacht
en verblindt mij met het licht
van de verdwenen zon.
De eerste letters worden woorden
en duwen mij door het oerwoud
van hoop, geluk en liefde.