Hij is al een tijdje ernstig ziek
en heeft spijt van wat hij deed.
Verlangt naar z’n vriendenkliek.
maar wordt gestraft met veel leed.
Corona vond hij flauwekul.
De regels golden niet voor hem.
Nu staat hij daar voor lul,
want op ’t virus staat geen rem.
Hij belooft te gaan leven
in een ander stramien.
Hopelijk is dat niet voor even.
Nu ja, we zullen wel zien…
Woorden zoekend.
Vanbinnen vloekend.
Bonkend hart.
Totaal verward.
Als frambozen
lichtjes blozen.
Niet opkijken.
Angst te bezwijken.
Genegenheid
verpakt in
verlegenheid.
De winkels gaan open.
Nieuwe kleedjes kiezen.
Met z’n drieën lopen.
In een masker niezen.
De lockdown is gedoemd
stapsgewijs te verdwijnen.
Versoepeling genoemd.
Het licht zal schijnen.
We mogen weer dromen
van een nieuwe start.
Tot we samenkomen
doet ieder dat apart.
Voor de zanger die niet mag zingen
Voor de boer die niet mag ploegen
Voor de priester die niet mag bidden
Voor de metser die niet mag bouwen
Voor de dichter die niet mag dichten
Voor de schrijver die niet mag schrijven
Voor de leraar die geen les mag geven
Voor de dronkaard in de goot
Voor de seut die wordt gepest
Kyrie eleison
Voor de vrouw die haar kind verliest
Voor de dochter die werd verkracht
Voor de man die zijn kind niet mag zien
Voor de jongen die geen lief vindt
Voor de baby die wordt ontvoerd
Voor het kind onder de vrachtwagen
Voor de puber die niet wil leven
Kyrie eleison
Voor al mijn harde woorden
Voor al mijn kwade blikken
Voor al mijn foute daden
Voor al mijn onbegrip
Het licht hierboven
blijft branden
tot de avond – keer op keer –
tot de vogels landen
en de zon zakt in het meer.
Tot het nacht wordt op de stranden.
Op dat uur klinken
jouw woorden zacht.
Ik herhaal ze telkenmale
tot diep in de nacht.
Tot mijn emoties verdwalen
in jouw ogenpracht.
Tijden van lijden en pijn.
Geen geliefden om je heen.
Zal het altijd zo zijn?
Eenzaam en alleen?
Er is weer hoop.
Hulp van overal.
Niets meer overhoop.
Klimmend uit het dal.
De pijn verdwijnt.
Wat een geluk.
Nieuw licht schijnt.
Verlost van het juk.
Vogels fluiten al heel vroeg.
Buurmans kat bezoekt je tuin.
Tien huizenhoge bomen
met ‘n pracht van een kruin.
Een boot vaart voorbij,
rustig ronkend op ’t water.
Een beekje maakt muziek
met zijn kletterend geklater.
Mensen slapen stil
onder ‘t witte laken.
Straks is er koffie.
Wat zal die smaken!
Elke ochtend is
een nieuw begin.
Daar geloof ik in.
“Helden”
worden zij genoemd
en dat zijn ze helemaal.
Hun wekenlange inzet
verrast ons allemaal.
Zelf zullen zij
de strijd nooit staken.
Dat is méér waard
dan ‘n venster met ’n laken.
Dat ze vechten tegen ‘t virus
vinden ze heel normaal.
Toch verdient hun strijd
een applaus op wereldschaal.
Daarom volgt er nu
een staande ovatie
van de hele natie!
Ik vind niet altijd
mijn weg in het labyrint,
want m’n leven is een sprint
van hier naar overal
door berg en dal.
Daarom zie ik nooit
de bomen in het bos,
geen everzwijn of vos.
Hoor ik nooit
het zingen van de wind,
’n merel of een kind.
De eindmeet komt
rapper dan ik dacht
en dan volgt de nacht.
Niet zozeer voor mij,
maar voor mensen aan mijn zij.
Geen mens om je heen,
toch ben je niet alleen.
Ruiken, zien en horen
doe je anders dan tevoren.
Je merkte ‘t eerder nooit,
maar nu ben je gekooid
en zie je elke dag
wat je eerst niet zag:
een bloem, een bij, de zon.
Als dat hoesten
nu maar stoppen kon.