Op de plaats waar mensen
nu hun gazon besproeien
lagen vroeger weilanden,
vol met koeien.
Hun geloei hoor ik niet meer.
Ik mis dat zozeer.
Op de plek waar zich nu
onnatuurlijke parken bevinden
groeiden vroeger heel spontaan
dennenbomen en linden.
Ik mis hun mooie kleuren
en hun heerlijke geuren.
Vlaanderen wordt kaalgekapt
en daarna volgebouwd.
Elke jeugdherinnering
wordt volgestouwd
met stenen en beton
van hier tot aan de horizon.
Verdeeld in twee groepen
staan de Belgen naar elkaar te roepen.
De ene wil strengere wetten,
waartegen de anderen zich verzetten.
De eigen goesting is hun enige betoog.
De zieken en de doden verliest men uit ‘t oog.
Men had het kunnen voorzien:
alles wordt zoals voordien.
Elke ochtend chatten met z’n twee.
Geen ander doet dan met hen mee.
Leuke praatjes – en bovendien –
plannen maken om elkaar te zien.
Alsof toeval echt bestaat,
gebeurt dat soms op straat
en dan slaan ze aan de praat.
Maar zoals bij vele mensen
blijft het bij intense wensen.
Gezellig kletsen met z’n twee.
Geen ander doet dan met hen mee.
Het is paniek.
Het is angst.
Het is onzekerheid.
Het is pijn.
Het is vechten.
‘t Is verlatenheid.
Het is stil.
Het is kil.
Het is eenzaamheid.
Het is niet weten wat je overkomt.
Je staat verstomd.
Het is zacht.
Het is geluk.
Het is haar hand.
‘t Is terug tot leven komen.
Je mag weer dromen.
Ieder vaart zijn eigen koers
richting hetzelfde doel:
ontsnappen uit deze poel.
’t Is geen poel van jolijt,
maar een die ons scheidt.
We willen het virus kwijt.
Ondanks de vele horden
moet alles beter worden.
Niets is nu nog op orde.
Van hier tot in Laos
eindigt ooit de chaos.
Dan wordt empathie
– als ’n dansende kolibrie –
de nieuwe pandemie.
Hoor mijn woorden
van pijn en verdriet
van eenzaam vechten
van rusteloos zoeken.
Ik geef ze jou.
Luister naar mij
zonder lijden.
Zonder mede-lijden
Hoor mijn woorden
van dansen en zingen
van eten en drinken
tot na middernacht
van zorgeloos dartelen.
Ik geef ze jou.
Luister met mij
naar alles wat aaiend
mijn hart verwarmt.
De glazen aarde ligt aan scherven
en toont ‘n wereld van vlees en bloed.
De blauwe lucht in eb en vloed.
Barsten in fragiele zekerheden
zoals het uiterlijk vertoon
en geldgewin als stoloon
Dit is nu de essentie:
vriendschap, liefde en geluk.
Onze nieuwe vingerafdruk.
Moeder,
leg je hand op mijn schouder.
Ik zoek geborgenheid bij jou.
Geef mij je liefde
en ik weet wat liefhebben is.
Geef mij je warmte
en ik weet wat zachtheid is.
Geef mij je goedheid
en ik weet wat compassie is.
Geef mij je hart
en ik laat het mijne kloppen
voor de mensen om mij heen.
Racen door het leven
doe ik allang niet meer.
Alles op mijn gemak.
Het tempo van ’n tamme beer.
Ik kan niet jachten en jagen.
Die tijd is nu voorbij.
Ik bol rustig uit,
want het einde is nabij.
Daarom zeg ik vaarwel
tegen jan en alleman.
Geniet van het leven
nu je dat nog kan.
Misschien kom ik terug
in jouw gedachten.
maar je moet daar
zeker niet op wachten.
Doe gewoon je eigen ding
en maak veel plezier.
Ik geniet met je mee,
maar ver van hier.