Kijk naar mij in stilte,
zonder woorden.
Kijk mij aan
maar voel geen haat.
Spreek mij aan met woorden
van eindeloos mededogen.
Schrijf mijn naam
in de waas van het glas.
Vluchtig en broos.
Niet eindeloos.
Laat mij hier niet liggen
geveld door mijn verdriet.
Troost de bange dromen
van mijn eenzaamheid.
Teder en zacht
verjaag je de nacht.
Kijk naar mij,
maar voel geen haat.
Languit in het gras.
In stilte bij het graf.
In de verte:
hondengeblaf.
Op ’n luie zondagmiddag
telt alleen het heden
en vergeten we ‘t verleden.
De oude deuren moeten de deur uit.
Ze piepen en kraken veel te luid.
Ik wil nieuwe, frisse exemplaren.
Niet in de kleur van ’n cravate noire.
Glazen deuren wil ik evenmin,
want omkijken doe ik met tegenzin.
Ik stap door een nieuwe poort.
Op m’n eigen manier leef ik voort.
De zee, de eeuwige zee,
altijd af en aan
op het koude strand
met hoge witte wolken
opgejaagd door de wind,
de koude wind,
op het vlakke strand.
Zij is zoals ik ben
met mijn ups en downs
op de woelige baren
van vreugde en verdriet
opgejaagd door de tijd,
de onverbiddelijke tijd,
altijd vooruit, nooit terug.
Vader,
leg je arm om mij heen.
Ik zoek beschutting bij jou.
Geef mij je kracht,
en ik weet wat sterk-zijn is.
Geef mij je gulheid,
en ik open mij voor anderen.
Geef mij je glimlach,
en ik kan anderen doen lachen.
Geef mij je vriendschap,
zodat ik nooit alleen ben.
Een auto is geen kist op wielen, maar prestige.
Make up is geen poeder, maar schone schijn.
Een huis is geen stenen kast, maar cocoonen.
Een fiets is geen zadel op twee cirkels, maar fitheid.
Een pilsje is geen alcohol met schuim, maar vriendschap.
Een reis is geen uitstap, maar genieten.
Een appel is geen fruit, maar gezondheid.
Een koffie is geen drank, maar gezelligheid.
Een taart is geen slagroom, maar feest.
Een hond is geen beest, maar je vriend.
De lucht is geen hoop gas, maar de hemel.
Niets is wat het is.
Op de plaats waar mensen
nu hun gazon besproeien
lagen vroeger weilanden,
vol met koeien.
Hun geloei hoor ik niet meer.
Ik mis dat zozeer.
Op de plek waar zich nu
onnatuurlijke parken bevinden
groeiden vroeger heel spontaan
dennenbomen en linden.
Ik mis hun mooie kleuren
en hun heerlijke geuren.
Vlaanderen wordt kaalgekapt
en daarna volgebouwd.
Elke jeugdherinnering
wordt volgestouwd
met stenen en beton
van hier tot aan de horizon.
Verdeeld in twee groepen
staan de Belgen naar elkaar te roepen.
De ene wil strengere wetten,
waartegen de anderen zich verzetten.
De eigen goesting is hun enige betoog.
De zieken en de doden verliest men uit ‘t oog.
Men had het kunnen voorzien:
alles wordt zoals voordien.
Elke ochtend chatten met z’n twee.
Geen ander doet dan met hen mee.
Leuke praatjes – en bovendien –
plannen maken om elkaar te zien.
Alsof toeval echt bestaat,
gebeurt dat soms op straat
en dan slaan ze aan de praat.
Maar zoals bij vele mensen
blijft het bij intense wensen.
Gezellig kletsen met z’n twee.
Geen ander doet dan met hen mee.
Het is paniek.
Het is angst.
Het is onzekerheid.
Het is pijn.
Het is vechten.
‘t Is verlatenheid.
Het is stil.
Het is kil.
Het is eenzaamheid.
Het is niet weten wat je overkomt.
Je staat verstomd.
Het is zacht.
Het is geluk.
Het is haar hand.
‘t Is terug tot leven komen.
Je mag weer dromen.