De wereld ligt ondersteboven.
Zwevend in het donkere deel
grijpt te veel mij naar de keel.
In de mensen kan ik niet geloven.
Er zijn geen sterren en geen zon.
‘k Hoor wel een stervende zwaan
op het perron van het station.
Maar de maan zie ik niet staan.
Waanzin heerst overal.
Schimmen hollen heen en weer.
De wereld aan lager wal.
Ik zie geen liefde meer.
Of toch?
Toon ze mij dan,
zodat ik weer hopen kan.
© Foto Rudi Kumpen