Plots was je weg, mijn vader.
Klein breukje in je ader.
Geen afscheid, alleen tot straks.
Te kort heb ik je gekend.
Te veel blijft onbekend.
Ik weet dat ik op jou gelijk,
maar jou zijn… dat kan ik niet.
Mijn leven ging door
met wat minder verdriet.
En al hoor je mij niet,
toch zeg ik: “Bedankt, pa!”
En ook: “Kom terug.”
Voor Frans Kumpen
+23 november 1971