Nooit voorheen woog het leven
zwaarder dan op deze dag.
Woorden en zinnen bonken wild in mijn hoofd.
Altijd draaiend flitsen de gedachten voorbij,
alsof die carrousel nooit stoppen zal.
Soms wazig snel, dan weer traag en scherp.
Ik zie geen licht in deze donkere tunnel.
Dit is geen leven meer, maar laten begaan.
Huilen helpt mij niet vooruit,
ook al is het snikken zo hartverscheurend
en rollen tranen spontaan over mijn gelaat.
Wil je in stilte
bij mij blijven?
Elk woord van troost
maakt mijn last nog zwaarder.