Achter de heuvels van de stad
gloort de zon en alles is grijs.
Geen mens waagt zich op straat.
Ze liggen tussen witte lakens.
Toch slenter ik door de lanen.
Jij loopt langs ’t water
van vreugde en geluk.
De rimpelloze zee weerkaatst
de gloed van je ogen
en je bleekroze huid.
Zomaar zonder woorden.
Achter de heuvels zal ik
stromen van woorden trotseren
en bergen verzetten.
Jij langs ’t water.
Ik door de straten.
Onze wegen vinden elkaar.
Altijd.
God,
is het leven zo dun?
Zo vluchtig, zo niks?
Eén fout woord.
Eén stap te ver.
Eén glas te veel.
Eén keer niet remmen.
Pijn en verdriet.
Nee, God,
ik geloof ik je niet.
Jouw handen, haar woorden
je knipoog, haar ogen
je lach, haar lippen
jouw knuffel, haar zoen.
Daar is het om te doen.
Met mijn handen
boetseer ik je gezicht
hemelsblauw
laat ik je ogen kijken
in de verre verten
kneed ik je lijf
tot tempel van genot.
Denk niet aan
koude winternachten
vol eenzaamheid.
Zij zijn voorbij
en opgeborgen in gisteren.
Dans dagenlang
in het licht van
van de felle zon
sterren knetteren
als ’n vuurgloed
op het ritme
van je hoge hakken.
Denk niet aan
zwoele zomerdagen
vol eenzaamheid.
Zij zijn voorbij
en opgeborgen in gisteren.
Zing met luide stem
het hooglied van
tomeloze vreugde
lach tranen in
je mooie ogen
alsof je altijd
blij ben geweest.
Denk niet aan
vervlogen uren
vol eenzaamheid.
Zij zijn voorbij
en opgeborgen in gisteren.
Ondanks je zachte ogen
als twee regenbogen
ben je geen lieve lamprei,
maar toch verleid jij mij.
Wat men ook zegt,
je bent niet slecht,
want niet alleen je vacht
is superzacht.
Voor mij ga je door ‘n vuur,
elke minuut, elk uur.
Knuffelen doe je graag,
niet alleen vandaag,
maar keer op keer
en telkens weer.
Je bent mijn bodygard
met een suikerhart.
Vertel me van de vreugde
lachend op je gezicht.
Vertel me van de blijheid
in je zachte ogen.
Vertel me van verdriet
en ook van wilde liefde.
Geef me wat je zeggen wil.
Praat zonder woorden,
want woorden stromen
te veel, te vaak en altijd door.
Altijd voort.