Het strand ligt languit bij te komen
van de maandenlange zomer,
plat getrappeld door blote voeten
en kinderen die ’t zand omwroetten.
De vloedlijn ligt er rustig bij.
Ze geniet opnieuw van elk getij.
Kwallen en algen
deden toeristen walgen.
Nu zijn ze weer zichzelf
onder het hemels gewelf.
Golven dansen statig af en aan.
Naar hen kraait geen haan.
Die woont in het binnenland
en niet op het strand.
© Foto Rudi Kumpen
Waar de zon alles heeft verbrand,
houdt het kleine sprietje stand.
Stoer rechtop met de borst vooruit.
Lenig zwiepend, kleine schavuit.
Mieren kriebelen kietelend.
Torren morren knorrend.
Daar is het grasmachien.
’t Sprietje houdt ‘t voor gezien
en zingt zijn afscheidslied,
want vluchten kan het niet.
© Foto: Rudi Kumpen
Ik heb reeds lang
een intens verlangen
naar de oase
achter de horizon.
Een helder verlichte plaats,
bruisend van leven,
waar het niet dagenlang
in-en-in stil is
van ongezegde woorden.
Het verlangen is
als de horizon zelf:
hoe dichter ik nader,
hoe verder ze wegtrekt.
(c) Foto Rudi Kumpen
Op de plaats waar mensen
nu hun gazon besproeien
lagen vroeger weilanden,
vol met koeien.
Hun geloei hoor ik niet meer.
Ik mis dat zozeer.
Op de plek waar zich nu
onnatuurlijke parken bevinden
groeiden vroeger heel spontaan
dennenbomen en linden.
Ik mis hun mooie kleuren
en hun heerlijke geuren.
Vlaanderen wordt kaalgekapt
en daarna volgebouwd.
Elke jeugdherinnering
wordt volgestouwd
met stenen en beton
van hier tot aan de horizon.
Daar zijn de kinderen.
We lopen en we spelen
tot we ons vervelen.
Daar zijn de bomen.
We klimmen en we schuilen.
We lachen en we huilen.
Daar zijn de vogels.
De kippen en de haan.
We dansen met de zwaan.
Daar zijn de kikkers.
We kwaken en we zingen.
We plonsen en we springen.
Daar zijn de bergen.
We stijgen en we dalen
zonder te verdwalen.
Daar zijn de bedden.
We rekken en we gapen
tot we gaan slapen.
Een stralend witte roos
staat te pronken in het gras.
Zij wil met niemand ambras.
Zo’n mooie witte vlek
mag je niet uitgommen.
Dat doen alleen de dommen.
Deze unieke roos
is nog kwetsbaar en broos.
Wie wil zich over haar ontfermen
en haar levenslang beschermen?
Met m’n ogen dicht is
m’n hele wereld hemelsblauw.
Daar is ook de knalgele zon
die mijn ogen verblindt,
maar mensen verbindt.
Hun vriendschap doet
donkere wolken wijken
en laat zonder mededogen
de trieste regen opdrogen.
Dan zie ik met m’n ogen dicht
een sfeervol sterrenlicht
dat schijnt op zieken
in hospitalen en klinieken.
Hun gefonkel verzacht elke pijn.
’k Ben blij dat die sterren er zijn.