Hoor mijn woorden
van pijn en verdriet
van eenzaam vechten
van rusteloos zoeken.
Ik geef ze jou.
Luister naar mij
zonder lijden.
Zonder mede-lijden
Hoor mijn woorden
van dansen en zingen
van eten en drinken
tot na middernacht
van zorgeloos dartelen.
Ik geef ze jou.
Luister met mij
naar alles wat aaiend
mijn hart verwarmt.
Moeder,
leg je hand op mijn schouder.
Ik zoek geborgenheid bij jou.
Geef mij je liefde
en ik weet wat liefhebben is.
Geef mij je warmte
en ik weet wat zachtheid is.
Geef mij je goedheid
en ik weet wat compassie is.
Geef mij je hart
en ik laat het mijne kloppen
voor de mensen om mij heen.
Woorden zoekend.
Vanbinnen vloekend.
Bonkend hart.
Totaal verward.
Als frambozen
lichtjes blozen.
Niet opkijken.
Angst te bezwijken.
Genegenheid
verpakt in
verlegenheid.
Voor de zanger die niet mag zingen
Voor de boer die niet mag ploegen
Voor de priester die niet mag bidden
Voor de metser die niet mag bouwen
Voor de dichter die niet mag dichten
Voor de schrijver die niet mag schrijven
Voor de leraar die geen les mag geven
Voor de dronkaard in de goot
Voor de seut die wordt gepest
Kyrie eleison
Voor de vrouw die haar kind verliest
Voor de dochter die werd verkracht
Voor de man die zijn kind niet mag zien
Voor de jongen die geen lief vindt
Voor de baby die wordt ontvoerd
Voor het kind onder de vrachtwagen
Voor de puber die niet wil leven
Kyrie eleison
Voor al mijn harde woorden
Voor al mijn kwade blikken
Voor al mijn foute daden
Voor al mijn onbegrip
Vogels fluiten al heel vroeg.
Buurmans kat bezoekt je tuin.
Tien huizenhoge bomen
met ‘n pracht van een kruin.
Een boot vaart voorbij,
rustig ronkend op ’t water.
Een beekje maakt muziek
met zijn kletterend geklater.
Mensen slapen stil
onder ‘t witte laken.
Straks is er koffie.
Wat zal die smaken!
Elke ochtend is
een nieuw begin.
Daar geloof ik in.
“Helden”
worden zij genoemd
en dat zijn ze helemaal.
Hun wekenlange inzet
verrast ons allemaal.
Zelf zullen zij
de strijd nooit staken.
Dat is méér waard
dan ‘n venster met ’n laken.
Dat ze vechten tegen ‘t virus
vinden ze heel normaal.
Toch verdient hun strijd
een applaus op wereldschaal.
Daarom volgt er nu
een staande ovatie
van de hele natie!
Ik vind niet altijd
mijn weg in het labyrint,
want m’n leven is een sprint
van hier naar overal
door berg en dal.
Daarom zie ik nooit
de bomen in het bos,
geen everzwijn of vos.
Hoor ik nooit
het zingen van de wind,
’n merel of een kind.
De eindmeet komt
rapper dan ik dacht
en dan volgt de nacht.
Niet zozeer voor mij,
maar voor mensen aan mijn zij.
Wat gaat ze doen vandaag?
Elke ochtend komt die vraag.
Vult ze eerst de koffieketel
en zet ze zich in de zetel?
Of kruipt ze terug in bed
om te gamen op haar iPad?
Gaat ze zoeken naar mensen
die, zoals zij, wensen
dat het leven prettig is
en het eten niet vettig is?
Gaat ze chatten met anderen
en zal er niks veranderen?
Ze weet het niet.
Dan maar een kopje koffie.