Vogels fluiten al heel vroeg.
Buurmans kat bezoekt je tuin.
Tien huizenhoge bomen
met ‘n pracht van een kruin.
Een boot vaart voorbij,
rustig ronkend op ’t water.
Een beekje maakt muziek
met zijn kletterend geklater.
Mensen slapen stil
onder ‘t witte laken.
Straks is er koffie.
Wat zal die smaken!
Elke ochtend is
een nieuw begin.
Daar geloof ik in.
“Helden”
worden zij genoemd
en dat zijn ze helemaal.
Hun wekenlange inzet
verrast ons allemaal.
Zelf zullen zij
de strijd nooit staken.
Dat is méér waard
dan ‘n venster met ’n laken.
Dat ze vechten tegen ‘t virus
vinden ze heel normaal.
Toch verdient hun strijd
een applaus op wereldschaal.
Daarom volgt er nu
een staande ovatie
van de hele natie!
Ik vind niet altijd
mijn weg in het labyrint,
want m’n leven is een sprint
van hier naar overal
door berg en dal.
Daarom zie ik nooit
de bomen in het bos,
geen everzwijn of vos.
Hoor ik nooit
het zingen van de wind,
’n merel of een kind.
De eindmeet komt
rapper dan ik dacht
en dan volgt de nacht.
Niet zozeer voor mij,
maar voor mensen aan mijn zij.
Wat gaat ze doen vandaag?
Elke ochtend komt die vraag.
Vult ze eerst de koffieketel
en zet ze zich in de zetel?
Of kruipt ze terug in bed
om te gamen op haar iPad?
Gaat ze zoeken naar mensen
die, zoals zij, wensen
dat het leven prettig is
en het eten niet vettig is?
Gaat ze chatten met anderen
en zal er niks veranderen?
Ze weet het niet.
Dan maar een kopje koffie.
Een schitterende diamant
gevonden aan de rand
van een voorbije tijd,
die langzaam wegglijdt.
Ze verlicht mijn geest
en dat is een feest.
Zo wordt de komende tijd
grondig voorbereid
en zie ik ‘n bloeiende bloem
omhuld door zacht gezoem.
’t Is de muziekpartij
van een zomerse bij.
Ik open nu de poort.
Het leven gaat voort.
We verbranden de wereld van haat en nijd
en stoppen onze aanhoudende strijd.
Wij reiken elkaar de hand
en scheppen samen een vredig land.
Nu gaat een nieuwe tijd van start,
de tijd van het liefdevolle hart.
Samen leven in het land van onze dromen
willen wij al jarenlang bekomen.
Harde woorden deden vaak pijn,
maar zullen nu verleden tijd zijn.
Zij worden vergeten en vergeven,
voor altijd – niet voor even.
Zwartkijkers vinden ons leven supersaai,
maar voor ons is het de kers op de… vlaai.
(Kerstmis 2019)