Racen door het leven
doe ik allang niet meer.
Alles op mijn gemak.
Het tempo van ’n tamme beer.
Ik kan niet jachten en jagen.
Die tijd is nu voorbij.
Ik bol rustig uit,
want het einde is nabij.
Daarom zeg ik vaarwel
tegen jan en alleman.
Geniet van het leven
nu je dat nog kan.
Misschien kom ik terug
in jouw gedachten.
maar je moet daar
zeker niet op wachten.
Doe gewoon je eigen ding
en maak veel plezier.
Ik geniet met je mee,
maar ver van hier.
Nooit voorheen woog het leven
zwaarder dan op deze dag.
Woorden en zinnen bonken wild in mijn hoofd.
Altijd draaiend flitsen de gedachten voorbij,
alsof die carrousel nooit stoppen zal.
Soms wazig snel, dan weer traag en scherp.
Ik zie geen licht in deze donkere tunnel.
Dit is geen leven meer, maar laten begaan.
Huilen helpt mij niet vooruit,
ook al is het snikken zo hartverscheurend
en rollen tranen spontaan over mijn gelaat.
Wil je in stilte
bij mij blijven?
Elk woord van troost
maakt mijn last nog zwaarder.
Hun gezicht in ‘t licht
van de vreugdevolle zon
alsof de liefde pas begon.
Samen giech’lend van plezier.
Oh god, was je maar hier.
‘t Zal nooit overgaan.
Het denken aan allebei,
die ouders van mij.
Hun kreet botste op
de harde muur
van ‘n noodlottige nacht.
Zachtjes druppelen
hun woorden op de bodem
van de eeuwigheid.
Vandaag zwijgt zelfs de stilte.
Geen gefluister ruist.
En de tijd?
De tijd staat stil
voor ieder die hen graag wil.
Met veel gemak vergeet ik veel.
Niet ‘t bloemenveld in ‘t geel
of de bergen ver van hier.
En evenmin ’t vakantieplezier.
Maar de grijsgrauwe steden
laat ik rusten in mijn verleden.
En ook de hobbelige wegen
kan ik makkelijk wegvegen.
Ik fiets nu rustig naar later
gelaafd door ’t heldere water
van mijn herinnering.
Geloof me: die is niet gering.
De foto van mijn leven
is enkel in zwart en wit.
Niets zal blijven,
niets zal beklijven.
Het lied van mijn dagen
laat ik niet horen.
Het valt uit de toon
als tune op je telefoon.
Van ‘t begin tot het eind
maakte ik ‘n enkele reis.
Nu stopt het dus
met een afscheidskus.
Ik geef alles weg
wat goed was en wat slecht.
Alleen de foto neem ik mee
in mijn levens-portemonnee.
Plots was je weg, mijn vader.
Klein breukje in je ader.
Geen afscheid, alleen tot straks.
Te kort heb ik je gekend.
Te veel blijft onbekend.
Ik weet dat ik op jou gelijk,
maar jou zijn… dat kan ik niet.
Mijn leven ging door
met wat minder verdriet.
En al hoor je mij niet,
toch zeg ik: “Bedankt, pa!”
En ook: “Kom terug.”
Voor Frans Kumpen
+23 november 1971
Ik adem, dus ik besta.
Deels wel, deels niet.
Mijn denken is weg.
Mijn voelen slaapt stil.
Mijn zien is gezien.
Horen doen mijn oren.
’t Zwijgen is voor mijn mond.
Vergeet mij niet. Denk aan mij.
Maak jouw voelen wakker.
Kijk naar mij, kijk mij aan.
Blijf bij mij. Niet weggaan.
Hoor het ritme in de kamer.
Luister naar m’n adem.
Ik ben er nog.
Mijn lieve moeder,
je ligt daar zo stil en zonder te bewegen,
je ogen gesloten voor het felle licht.
Je rust niet zomaar een beetje.
Waarom antwoord je niet als ik je naam roep?
Waarom wuif je niet als ik mijn hand opsteek?
Je deed het zo vaak in je leven.
Mijn lieve moeder,
zo wil ik jou niet kennen.
Ik heb nog zoveel te zeggen.
We hebben nog zoveel te doen.
Kom mee met mij en lach dan
je tranen van blijdschap.
Ik weet wel, mijn lieve moeder,
dat zoiets niet kan.
Je voelt je immers goed
op de plek waar je nu bent.
Rust nu maar in vrede.
Voor Adeline Beets
+4 november 2000