Achter de heuvels van de stad
gloort de zon en alles is grijs.
Geen mens waagt zich op straat.
Ze liggen tussen witte lakens.
Toch slenter ik door de lanen.
Jij loopt langs ’t water
van vreugde en geluk.
De rimpelloze zee weerkaatst
de gloed van je ogen
en je bleekroze huid.
Zomaar zonder woorden.
Achter de heuvels zal ik
stromen van woorden trotseren
en bergen verzetten.
Jij langs ’t water.
Ik door de straten.
Onze wegen vinden elkaar.
Altijd.