Ik zet mijzelf op ’n externe harde schijf
en klik dan voor een ander lijf.
Een knappe kerel met korte haren
staat mij na ‘t downloaden aan te staren.
Geen bril meer nodig.
Tandvulling overbodig.
Biceps van hier tot ginder.
Ogen van een wulpse vlinder.
Twee brede schouders
gekregen van zijn ouders.
Zijn kontje is geen déja-vu.
Daartegen zeg ik “U”.
Jammer, maar kopiëren lukt me niet.
Overspoeld door stil verdriet
heb ik mijn back-up teruggezet…
ondanks de kwabjes vet.
Ik ben niet van metaal
met schroeven in elkaar gezet.
Ik ben niet van staal
zoals die kerels in de gazet.
Ik ben niet van beton
met ‘n hart van cement.
Ik ben geen ijzeren baron,
maar een doodgewone vent.
Als ik jou hoor vertellen
over je vreugde en verdriet
gaat bij mij dit belletje bellen:
“Jou missen kan ik niet.”
Als ze ‘s avonds de boeken sluit
en de kassa in het kluisje zet,
begint de avondlijke pret.
Ze grijpt dan naar de spuit.
Wegdromend door heroïne
vergeet ze al haar klanten
met hun ambetante kanten.
Ze is ook fan van cocaïne.
Soms rookt ze ‘n portie wiet
en met een kleurig rietje
snuift ze wel ‘ns een speedje.
Van het prikje houdt ze immers niet.
Het strand ligt languit bij te komen
van de maandenlange zomer,
plat getrappeld door blote voeten
en kinderen die ’t zand omwroetten.
De vloedlijn ligt er rustig bij.
Ze geniet opnieuw van elk getij.
Kwallen en algen
deden toeristen walgen.
Nu zijn ze weer zichzelf
onder het hemels gewelf.
Golven dansen statig af en aan.
Naar hen kraait geen haan.
Die woont in het binnenland
en niet op het strand.
© Foto Rudi Kumpen
Ik ken een man en een vrouw.
Beiden zijn ze ziek.
Ze lijden aan eeuwige trouw.
Voor anderen is dat antiek.
Ik ken een jongeman,
vol puisten en acné.
Hij is geen stoere Jan,
maar leeft met iedereen mee.
Ik ken een jonge dame,
besmet door tederheid.
De dokter kan alleen beamen
dat ze lijdt aan eenzaamheid.
Ze hebben zo veel.
Zacht als fluweel.
Ze geven zo graag,
niet alleen vandaag.
© Foto Rudi Kumpen
Een lach van oor tot oor.
Een knoop in de koord
van de oude anorak.
Met hippe velcro.
Een stille genieter.
Als een scherpe laserstraal
tracht jouw liefde
mijn hart te bereiken.
Ze botst op de donkere wolken
die nooit van mij wijken.
De klanken uit je mond
kan ik niet verstaan.
Als een stroom van water
spoelen ze alles weg.
Neen, ik hoor geen geschater.
En plots droom ik jouw droom.
Aan het eind van dit gedicht
is alles weer helder en licht.
Verkleed als een ouderwetse nar
loopt hij mee in de stoet
op zoek naar een nieuwe snoet.
Hij is weer een jaartje ouder,
maar ook een beetje bouder.
Hij wordt stilaan een oude knar.
De vrouw van de slager
juicht ‘em luidruchtig toe.
Zij is zijn chouchou.
Deze lieve Chantal
is de knapste van ‘t heelal.
Voor haar stapt hij trager.
De vrouw van de bakker
staat tien meter verder.
Hij is haar zachte herder.
Met klamme handjes kijkt Odette
naar haar stoere vedette.
Voor haar blijft hij wakker.
Op elke hoek staat er eentje.
Als ze hem zien komen
beginnen ze te dromen
van al die wilde nachten
waar ze telkens naar smachten.
Hij is ‘n echt fenomeentje.
Waar de zon alles heeft verbrand,
houdt het kleine sprietje stand.
Stoer rechtop met de borst vooruit.
Lenig zwiepend, kleine schavuit.
Mieren kriebelen kietelend.
Torren morren knorrend.
Daar is het grasmachien.
’t Sprietje houdt ‘t voor gezien
en zingt zijn afscheidslied,
want vluchten kan het niet.
© Foto: Rudi Kumpen